Prawo naturalne – definicja i charakterystyka

Prawo naturalne – definicja

Prawo naturalne (lex naturalis) to uniwersalne, pierwotne prawo (zbiór norm) wynikające z natury ludzkiej, z samego faktu istnienia człowieka, nie jest ustanowione przez władców, sędziów czy instytucje i obowiązuje niezależnie od tego czy zostało zatwierdzone przez władze państwowe, ponadto jest niezbywalne, wiec nikt nie może go człowieka pozbawić.

Prawo naturalne – charakterystyka

Prawo naturalne opiera się na założeniu, że człowiek posiadający rozum i wolę z natury przeznaczony jest i powinien czynić dobro. Ponieważ lex naturalis akcentuje szczególnie mocno takie wartości jak sprawiedliwości, dobro, piękno, poszanowanie godności człowieka, dlatego prawo stanowione powinno czerpać z niego jak najwięcej.

Prawo naturalne stanowi podstawę etyki, jest kodeksem moralnym dla wszystkich ludzi, bez względu na poglądy, wyznawaną wiarę, wiek i pochodzenie.

Podstawowymi właściwościami prawa naturalnego są: nieskończoność, niezbywalność, powszechność, poznawalność, kierowanie się rozumem oraz zasadami moralnymi.

Przykładami prawa naturalnego są: prawo do życia, do własności, do zabawy, do religii.

Najbardziej znanymi twórcami i zwolennikami prawa naturalnego byli myśliciele katoliccy, zwłaszcza św. Augustyn oraz św. Tomasz z Akwinu. Koncepcji prawa naturalnego przeciwstawili się jej natomiast myśliciele pozytywizmu prawnego.