Znane wśród Słowian jako Sobótki, Noc Kupały, Kupalnocka lub Palinocka, to święto Słońca, które odnosi zwycięstwo, królując na niebie; to także święto Księżyca, który odtąd będzie zdobywał przewagę.
Podczas tego święta Słowianie czcili dwa żywioły: ogień i wodę.
Kult ognia
Powszechnym zwyczajem było palenie na wzgórzach ognisk. Ogień zapalano, krzesząc go poprzez tarcie drewnem o drewno. Taki płomień nazywano „żywym”. Potem zapalano drewniane koło, które toczono na żerdzi po wzgórzu, rozpalając kolejne ogniska. Takie płonące koło symbolizowało Słońce. Zebrani śpiewali, tańczyli, a młodzi przeskakiwali nad ogniskami, wierząc, że płomień pełni funkcję oczyszczającą i chroni od działania złych mocy.
Kult wody
Kąpiel w rzekach i jeziorach miała znaczenie rytualne. Nawet bydło starano się wówczas zmoczyć w pobliskich zbiornikach wodnych. Wierzono, że od tej nocy można bezpiecznie zażywać kąpieli i żaden utopiec ani wodnik nie będzie czyhał na życie tych, którzy ośmielą się wejść do wody.
Skąd nazwa Kupała?
Jest mnóstwo wersji, wyjaśniających etymologię tej nazwy.
Etymologia słowa Sobótki
Tak nazywano zarówno przesilenie letnie jak i święto Stada czczone wiosną. W różnych kronikach i zapiskach spotykamy się ze sformułowaniem „palić sobótki”, co jest równoznaczne z obrzędowym paleniem ognisk. Prawdopodobnie oznacza „dzień poprzedzający święto”.
Szukanie kwiatu paproci
Wszystkim jest znana słowiańska legenda o szukaniu kwiatu paproci, który zakwita tylko w tę najkrótszą noc w roku. Była ona też ponoć pretekstem dla par, żeby wyruszyć wspólnie do lasu na poszukiwania. W ten sposób ujawnia się jeszcze jeden aspekt tego święta – przejawiający się w kulcie płodności.
Monika Maciewicz
Odwiedź stronę autora i pamiętaj by wspierać dobre treści!
W przypadku naruszenia praw autorskich lub licencyjnych prosimy o kontakt
Sesja wygasła
Proszę zalogować się ponownie. Strona logowania zostanie otwarte w nowym oknie. Po zalogowaniu można ją zamknąć i wrócić tutaj.