Droga Wojownika Światła i Woje Dawnych Słowian

Droga Wojownika Światła jest jedną z czterech podstawowych dróg rozwoju duchowego w formie ludzkiej, który przebiega na siedem sposobów zależnie od promienia przejawiania Duszy (Atmana) i wynikającego z tego zwykle opowiadania się za jedną z podstawowych kwestii życiowej: mieć czy być? Cztery Drogi rozwoju człowieka wśród Słowian symbolizuje czterolistna koniczyna, a na wschodzie czteropłatkowy kwiat lotosu. Droga Wojownika obejmuje doskonalenie moralne, gotowość poświęcenia życia w służbie wyższego dobra, umiejętności bojowe sztuk walki, rycerskie braterstwo i wspólnota, styl życia w którym także ważne jest odpowiednie dla Wojowników odżywianie.

Cechą charakterystyczną Ścieżki Wojownika jest kultywowanie sztuki walki (niekiedy błędnie utożsamiane ze sportami walki) które są sposobami walki wręcz, także z użyciem broni białej (kij, szabla, miecz, włócznia, łuk, topór, maczuga etc.). Podstawą nauki wszelkich sztuk walki jest regularny trening, który zazwyczaj uczy umiejętności samoopanowania, w tym samokontroli wybuchów agresji, perfekcyjnej samoobrony, poprawia wydolność organizmu oraz redukuje poziom strachu.

Rozwój ewolucyjny, który można określić drogą egoisty czy sobka, ze względu na identyfikacje z anava, z ego osobowym i stopniowe odkrywanie duchowej natury to droga typowa zorientowana na „mieć”. Droga idealistycznego stawiania na „być”, na rozwój duchowy, to droga istot mających jeszcze pamięć i świadomość mocy, miłości i mądrości, wartości duchowych, ale uczących się z różnym skutkiem przejawiać je w świecie materialnym, to jest właściwa Droga Wojownika Światła, Droga Budo, Wushu i Kalaripayat.

Droga Wojownika jako droga rozwoju duchowego istniała w większości starożytnych kultur i dotyczyła nauki życia i przejawiania mocy i mądrości światła w materii poprzez walkę, ale nie tylko z innymi tylko jako naukę, że życie tu opiera się na walce światła z ciemnością, i polegała na ćwiczeniu się w doskonałości w życiu ziemskim: opanowywaniu swoich słabości, emocji, iluzji w walce światła z ciemnością najpierw w sobie, a dopiero potem wokół siebie. Wojownik Światła tym różni się od ideału rycestwa średniowiecznego, że rozumie walkę na poziomie wewnętrznym, czyli w swoim umyśle, w emocjach i myślach, oraz to, że walczy i żyje dla dobra, nie tylko dla siebie ale dla dobra powszechnego innych istot i całego świata.

Wojownika (Bushi, Kalarpin) cechuje więc nie tylko wojowanie, wygrywanie czy werwa i przebojowość jak się męskim i żeńskim, zwykle zakompleksionym wojusom wydaje. Nie jest to realizowanie jakichś obcych społecznych zasad, moralności, czy zorganizowanej religijności, jak się egoistom i konformistom zdaje, ani też buntownicze rozrabianie pseudo-wojowników. Prawdziwego Wojownika nie pasjonuje więc sama walka z innymi, ani pastwienie się, ani wygrywanie, ani gonienie za sukcesami, ani też sprawdzanie siebie kosztem innych ludzi czy stworzeń, lecz uwalnianie się od tych skłonności w sobie podobnie jak od skłonnościami do bezmyślnej agresji, destrukcji, uleganiu własnej próżności, emocjom, złu, słabości i kompromisom ze złem.

Wojownik Światła to ktoś posiadający i przestrzegający Kodeks Rycerzy Światłości, Kodeks Bushido, Kodeks Wojownika, dla własnego dobra i dla dobra świata, kodeks oparty jednak zawsze na wartościach duchowych: dobru, prawdzie, mądrości, miłości i szacunku wolności. Kodeks Wojownika to przestrzeganie zasad duchowych realizowanych w rzeczywistości materialnej ziemskiej szkoły. Drogą Wojownika, Bushido czy Kalari-Margah jest zatem samodoskonalenie, rozwój zdolności przejawiania światła poprzez wolne i prawe staranie. Wojownik Światła odkrywa Kodeks i jego potrzebę oraz sens przestrzegania go w sobie, w swoim sercu, dla wszystkich wokół, w tym dla swego dobra.

Wojownika Światła cechuje bezkompromisowe trzymanie się zasad dobra, światła, nieagresji, pokoju i prawdy, ale nie jak deski ratunkowej, ani też nie jako uważania się za lepszego, a w prawdziwej wolności od kierowania się intencją lęków, obaw, rywalizacji i oszukiwania się iluzjami. Podstawą dla Wojownika (Bushi, Kalarpin) jest wolność i światło, odwaga i prawda, pokój i dobro. Wojownika cechuje spontaniczny luz, opanowanie i spokój, gotowość i czujność, pewność działania. Bycie Wojownikiem Światła to kierowanie się sprawiedliwością, dobrem, wolnością, światłem, prawdą i dążeniem do pokoju. To kierowanie się sercem, mądrością i intuicją, to stawianie na wiarę, miłość i ufność.

Wojownik (Bushi, Kalarpin) to bezkompromisowy idealista upatrujący w wolnym, samodzielnym i prawym rozwoju boskiego ducha w ziemskiej szkole wszelkie dobro i dobro świata, i o to walczący. Bycie Wojownikiem oznacza dojrzałość duchową czyli poziom świadomości i intencji ponad poziomem ego bez negacji siebie i swoich interesów. Wojownik Światła kocha Światło, miłuje Boskie Światło i potrafi poświęcać swój czas i energie dla tworzenia Dobra, Sprawiedliwego Ładu Społecznego, Pokoju. Wojownik pasjonuje się grą w życie czyli odkrywanie i urzeczywistnianie swej prawdziwej istoty i przestrzega zasad czyli praw natury, życia i kreacji.

Wojownikiem nie musi być więc ani ktoś ekspansywny, strasznie męski, przebojowy czy wielce znaczący. Wojownikiem może być subtelna, drobna kobieta mająca zdrowe zasady moralne, zasady duchowe, oparte na wewnętrznej dyscyplinie, podążająca duchową drogą opartą na Boskim Świetle. Siłą Wojownika jest hart ducha, wiara i pewność, odwaga z tego wynikająca oraz konsekwencja i determinacja. Wyznacznikiem Wojownika jest dojrzałość duchowa, bo miłość można przejawiać będąc infantylnym mieszczuchem, ale czy jest się wtedy wolnym, mądrym i odważnym? Cechą Wojownika jest trzymanie się duchowych zasad objawionych przez niebiosa, ale i też ciągłe odkrywanie, ciągły rozwój i poznawanie kolejnych tajemnic Ścieżki Wojowników.

Wojownik to ktoś rozwijający i posiadający wewnętrzną Moc w sposób godny, wolny i prawy, silny odwagą i staraniem bez wykorzystywania innych, bez oszukiwania, bez kompromisów z moralnością. Ktoś odważnie trzymający się zasad Ścieżki Dobra i Światła, Prawdy i Mądrości, kierujący się motywacjami świadomymi, pozytywnymi i odpowiedzialnymi, mądrymi potrzebami i intencjami duszy i pragnieniami doświadczania wspaniałości życia. Wojownik Światła to Idealista w dobrym słowa tego znaczeniu czyli bez ucieczki od rzeczywistości w której żyje i bez naiwności wobec praw natury czy zasad życia ziemskiego.

Wojownika pasjonuje gra o Światło gdyż pasjonuje go życie w jego całej pełni, jednak gra oparta na strategii walki dobra ze złem, pasji przygody, realnego doświadczania prawdziwego życia wszystkimi zmysłami podporządkowanymi miłości i mądrości, zachwytowi do genialności i wspaniałości tego życia, świata i całego stworzenia. Wojownik żyje zatem pasją, zachwytem i miłością do Wszechświata (Brahmanda) i wszystkich istot, radością i wdzięcznością do Stwórcy (Brahman) za życie jak też wdzięcznością do mistrzów i nauczycieli (sensei, shihan, guru, asekha), którymi może być każda duchowo przebudzona czy oświecona istota jaką napotyka.

Wojownika cechuje dzielność, odwaga, bohaterstwo, wytrzymałość, hart ducha, których nie da się ostatecznie złamać w przeciwieństwie do egoisty, będącego właśnie złamanym i pogodzonym z tym załamaniem. Wojownik nigdy nie ulega świadomie, ani marchewce, ani kijkowi jako konieczności choć rozumie, że taka jest natura umysłu i to wykorzystuje w walce z siłami ciemności. I nawet jeśli da się oszukać siłom ciemności to zawsze wraca do swej bezkompromisowości wykorzystując to do nauki życia w tym świecie oraz doskonalenia praktykowanej na co dzień duchowej sztuki walki.

Odwrotnością Drogi Wojownika jest droga pozbawiona wszelkich zasad droga rozbójnika, oparta na oszustwie, manipulacjach, spryciarstwie dla samego li tylko przeżycia czy wyżycia i wygody. To droga zniewolonego, wystraszonego tchórza oparta na zwątpieniu, lęku, uleganiu świadomie złu, ciemnej stronie mocy w przekonaniu potrzeby obrony siebie tymi sposobami. To egoistyczna, niedojrzała duchowo, piekielna w skutkach droga oparta na życiu w iluzji ego i wszelkich jego ułomnościach i identyfikowaniu się z nimi oraz na zwierzęcych wyobrażeniach o konieczności drapieżnej walki o byt ładnie opakowanych w społecznych normach moralności, zasadach, przekonaniach i nawet absurdalnych wierzeniach.

Wojownik Światła nie zawsze jest chodzącym ideałem, doświadcza wielu upadków i zna ich smak, ale nie robi z tego tragedii i nie traci wiary ani nadziei. Wojownik w swych wolnych poszukiwaniach i odkrywaniu Duszy, Atmana, bywa nieraz pocieszny, nieraz wygląda na szalonego, na dobrego naiwnego prostaczka, ale zawsze jest szczery i autentyczny, wzniosły i przekonujący swym przykładem, wzbudzający nie tylko śmiech, radość ale także zachwyt, entuzjazm i zaufanie. Wojownik zaraża swą pasją, żarem serca, i dlatego jest też uznawany za niebezpiecznego dla zorganizowanych społeczności egoistów oraz tyranów.

Droga egoisty natomiast drogą życia jest przejawianie mieszczańskich słabości, kompleksów, kapitulacji, buntu nieświadomego, życia wiarą w potrzeby kompromisów, uległości i życia zniewoleniem i wynikającym z niego fałszem, oszustwem, zakłamaniem i zdradą i samooszukiwaniem. To droga niewolnika własnych słabości na czele z lękiem przed prawdą, bólem, śmiercią. Droga egoistycznego życia w ułudzie swego sukcesiartwa, samczego męstwa, kobiecej wyższości, niedojrzałej miłości i gonienia za atrakcjami. To przekonanie o byciu złym z natury i konieczności bycia kontrolowanym zakazami.

Droga egoisty to podludzka droga ewolucyjna, oraz tych istot z zaświata astralno-mentalnego, tak zagubionych, że uznających się za upadłych i niemających odwagi i siły do przyznania się i uporania z tym, żyjących buntowniczą zabawą w przyjemności, nierozumiejących prawdziwej wolności spełniających się poprzez realizacje swych kompleksów, urazów, próżności i podnoszenie jakości próżniaczej zabawy również poprzez zauważenie korzyści i przyjemności w skutkach rozwoju duchowego do którego podchodzą z egoistycznymi motywacjami podobnie interesownie i warunkowo jak do miłości zaspokajającej żądze.

Wojownik to ktoś rozumiejący najwyższą jakość życia opartego na Świetle i Wolności, Wolności od Uwarunkowań Karmicznych jako wyższą od opartej na zasadzie przyjemności, ale oczywiście zgodnego z zasadą przyjemności. Droga Wojownika to po prostu droga dojrzałości duchowej, zawsze życiowej i zawsze świadomościowej, jednakże to wolność od buntu niedojrzałych egoistów bawiących się w życie jak małe dzieci realizujące swoje kompleksy na czele z kompleksem męskości i kobiecości oraz władczości, i trzymających się razem jak przerażone zwierzątka stadne i nazywających to miłością.

Bronią Wojownika Światła jest cisza i spokój, precyzyjna technika sztuk walki, medytacja, ale medytacja idealistyczna i wzniosła, dla dobra, piękna, wzniosłości i chwały niebios. Najprostsza medytacja dla WOjowników to kontemplowanie naturalnego piękna przyrody. Droga egoisty w końcu też prowadzi do odkrycia korzyści płynących z medytacji, jednak takie intencje egoistyczne to ciągle jest życie buntem i zniewoleniem i robieniem parodii z rozwoju duchowego, który z założenia opiera się na czystych, idealistycznych pobudkach, czyli na wolności od wszelkich pragnień poza życiem Światłem Duchowym.

Wojownikiem można się stać wyłącznie poprzez samodzielne poszukiwania duchowe oparte na szczerych intencjach odkrycia prawdy bez szukania w tym korzyści, prawdy wolnej od tego co osobiście i ogólnie znanej i odkrycie swojej Duszy, Prawdziwej Jaźni. Droga Wojownika wynika ze świadomości, że życie tutaj to walka siła Światła (Dobra) przeciwko agresjom sił ciemności (złu). Wojownik Światła żyje dla osiągnięcia wolności, dla wyzwolenia z karmicznych uwarunkowań i doskonałości duchowej w tym życiu, i dla zrealizowania potęgi boskiego czy niebiańskiego ducha, a nie dla uwolnienia z materii i od cierpienia jak w drodze egoisty. Wynika to ze świadomości swojej własnej decyzji zejścia w materie, odrodzenia w świecie materialnym, jak też celu i sensu zejścia i wzięcia odpowiedzialności za to i osiągnięcia z tego najwyższych możliwych korzyści dla rozwoju duchowego.

Jedynie taka świadomość prowadzi do właściwie rozumianego prawdziwego rozwoju duchowego inaczej jest to raczej nauka korzystania z możliwości boskiej Duszy, prawdziwej Jaźni, podporządkowanej przeżyciu i zaspokajaniu pragnień, a dopiero potem poznawaniu mądrości i ewentualnej transcendencji. Sam cel życia jest wtedy nie całkiem jasny, zwykle w jakimś stopniu przejęty od innych jak np. pogląd o ewolucji, o przyjemnościach, podobnie decyzja zejścia uważana jest wtedy za swój błąd, upadek czy wypadek przy pracy. Prawdziwego rozwoju duchowego nie można łączyć z mieszczańskim strachem, marudzeniem, narzekaniem i kompromisami, trzeba wybrać i iść na całość w pewności swej decyzji. Wojownik Światła każdego dnia poświęca jedną lub dwie godziny na intensywny trening technik sztuk walki, pracę z ciałem i medytację.

Droga Wojownika opiera się na odwadze i nieustraszoności, która nie jest brakiem lęku, ale gotowością na spotkanie się z samym sobą, również ze swym smutkiem, strachem, to przekraczanie strachu i otwieranie na całą prawdę o sobie, na stopniowym akceptowaniu swej materialności w sposób mądry, bez ulegania niższym siłom ego, bez poddawania się swej materialności, bez spryciarkiego wygodnictwa. Droga Wojownika ambitnie, samodzielnie szukającego sensu życia i samorealizacji to niesamowita ciągła przygoda i odkrywanie wciąż coś nowego o życiu, ludziach, o sobie, o Bogu i wszechświecie.

Spryciarskie unikanie konfrontacji z przykrymi stronami życia zadowolonego ze swojej przebiegłości egoisty jak każde działanie oparte na strachu okupowane jest sporą ceną, stratą jakości życia i relacji z innymi, odkrywane dopiero po fakcie. Życie jest genialnie urządzone, bo liczy się na każdym kroku Odwaga (Viraga), a każde tchórzostwo słono kosztuje. Życie każdy krok genialnie weryfikuje i to co naprawdę cenne zawsze zawdzięcza się walce, odwadze, bohaterstwu. Prawda zawsze się obroni, a za prawdziwym sukcesem stoi autentyczna Odwaga (Viraga) wolna od mieszczańskich asekuracji. Wojownik to rozumie i nigdy nie cofa się przed prawdą, zdarzeniami życia w jego pełni, z niczego nie rezygnuje z samego asekuracyjnego strachu czy kompromisu z siłami ciemności.

Droga Wojownika wynika więc ze świadomości celu i sensu tego życia materialnego opartego na walce Światła (Dobra) z atakami ciemności (Zła) i sensu samodzielnego wygrania tego życia zgodnie z zasadami prawości poprzez przeistoczenie się na obraz boski. Droga Wojownika rozpoczyna się po osiągnięciu dojrzałości duchowej to jest świadomości wolności od innych, po osiągnięciu zdolności do konsekwentnego realizowania podjętych decyzji i zobowiązań, trwałego dążenia do celu i sensu życia, bez istnienia w zaślepieniu ego, a w wolności umysłu oraz w wolności ducha i opieraniu się na boskim wnętrzu.

Dojrzałość duchową można osiągnąć poprzez medytacje i praktyki pod kierunkiem żywego mistrza sztuk walki, ale z czystymi, szczytnymi intencjami poznania samemu wszystkiego: Boga, Duszy (Jaźni, Mabui, Rei, Atmana), siebie, celu życia, swej natury itd. Tylko samodzielne odkrycie przez wgląd daje wolność, a więc dojrzałość duchową czyli prawdziwą duchowość, a nie zabawę w odkrywanie w medytacji nowych przyjemności, samych atrakcji jak w podziemskiej drodze ciemności. Bycie Wojownikiem (Bushi, Karpin) to wiara w siłę i potęgę boskiego ducha i innych żyjących boskich Dusz oraz udowadnianie tego swoim postępowaniem. Natomiast bycie egoistą to wiara, że każdy ma mentalność sprzedajnej prostytutki i że każdego można kupić.

Słowiańscy Wojownicy zwani Wojami mają swoją historię, zwyczaje i braterską organizację. Na wyprawę wojenną celem obrony słowiańskiej Ziemi zwoływano Wojów. Wojami byli mężczyźni obowiązani do zbrojnej posługi dla słowiańskiej Ziemi. Do grodów i osiedli wysyłano „wici”. Wici to starodawny słowiański sposób zwoływania Wojowników i Rycerzy na wyprawę wojenną. Początkowo były to pęki łoziny lub powrozów rozsyłane przez króla do najważniejszych urzędników w regionie (wojewodów, starostów, kasztelanów), którzy dalej przekazywali je swoim podwładnym za pomocą posłańców używając systemu sztafetowego. Pęki powrozów były symbolem kary na uchylających się od powinności wstawienia na pospolite ruszenie. W późniejszym okresie wici zostały zastąpione pisemnym listem zwołującym pospolite ruszenie. Najdawniejsze wojsko polskie składało się z dwóch części – drużyny książęcej i pospolitego ruszenia.

Wojowie Słowiańscy podobnie jak Wikingowie zbierali się w grodach ze starostami rodowymi na czele. Nad Wojami z całego państwa obejmował dowództwo książę (kniaź). Celem ułatwienia dowodzenia, wprowadzono podział na dziesiątki i setki, z uszanowaniem węzłów rodowych i władzy starościńskiej. Możniejsi wojowie pełnili służbę konno, łączeni w osobne oddziały jezdne. Stanowili wojskowy orszak księcia. Oręż stanowiły łuki, oszczepy, dzidy, siekiery, młoty i koły. Miecze posiadali zwykle tylko nieliczni. Zbroją ochronną bywały przede wszystkim skóry i szczyty. Szłom (szyszłak czyli hełm) i pancerz z żelaznymi kółkami lub łuskami był rzadkością. Podstawową jednostką taktyczną wojska był: „szyk” – mniejszy oddział bojowy i „legion” – oddział większy. Legion składał się z około 6-ciu szyków, a „szyk” mógł liczyć 100–300 wojowników czyli maksymalnie trzy setki Wojów.

Podstawą armii księcia Mieszka I była drużyna, która liczyła ponad 3 tysiące bardzo dobrze wyszkolonych Wojów Rycerzy. Drużyna Słowiańska jest rodzajem elitarnego Bractwa Wojowników. Drużyna z czasów Mieszka I składa się z oddziału dworskiego, określanego też drużyną „ściślejszą” (bliższą) oraz z drużyny „rozproszonej” (dalszej), rozlokowanej w poszczególnych grodach. Drużyna bliższa dzieli się zwyczajowo na starszą i młodszą. Do starszej należeli możnowładcy, stanowiący grupę doradców księcia (kniazia, władcy), młodszą tworzyli szczególnie młodzi rycerze (nowicjat rycerski), którzy stanowili trzon regularnej armii. Bolesław Chrobry posiadał już 3900 pancernych rycerzy i 13 tysięcy tarczowników (woje posiadający tarcze) rozlokowanych w Poznaniu, Gnieźnie, Gieczu i Włocławku. Dojrzałość duchową uwarunkowaną dawnymi zasługami rycerskimi do podjęcia Ścieżki Wojownika posiada w Polsce od 3 do 20 tysięcy osób, jeśli wszystkie dusze dawnych Wojowników Słowiańskich aktualnie znajdują się we wcieleniach.

Szamani to zwykle starsi wiekiem Wojownicy, którzy drogą ciężkiej pracy, doświadczeń i wyrzeczeń, doszli do osiągnięcia Mocy dzięki której mogą czuć, słyszeć i widzieć dużo więcej niż inni Wojownicy, a także potrafią leczyć i uzdrawiać oraz postrzegać wolę niebios, przyszłe losy ludzi i społeczności. Łączność z Duchami Opiekuńczymi ludzi, gatunków zwierząt, lasów, domów, miejsc, wiosek i społeczności – to początek przejścia Wojownika Światła na Ścieżkę Szamana. Dopiero gdy Wojownik Światłości w pełni opanuje techniki Mocy, pracę energii wewnętrznej (Prana, Qi, Ki, Mana), może rozpocząć kultywowanie Ścieżki Szamana (Maga, Okultysty). Szamani to duchowi Wojownicy Światłości, którzy przywołują bóstwa, wysokie świetliste duchy a także dusze wielkich zmarłych przodków i mają na usługach zastępy światłych duchów opiekuńczych, aniołów. Szaman to Wojownik planu ziemskiego i planu astralno-mentalnego, Wojownik walczący z siłami ciemności także w światach subtelnych.

Szamańska rzeczywistość poszerzona jest o rzeczywistość wyobraźni, wizji i snów, dostępna jedynie nielicznym, tym, którym wrażliwość pozwala dostrzegać rzeczy ukryte przed doświadczeniem ogółu. W tym szczególnym stanie świadomości szamani mogą: przewidywać przyszłość, leczyć nieuleczalne choroby, wpływać na zjawiska i wydarzenia zewnętrzne, mogą chodzić po ogniu, sprowadzać deszcz, oddalać choroby i nieszczęścia. Pierwszym krokiem na drodze do takiego stanu jest umiejętność kontrolowania swoich snów.

„Czasem potrzeba odrobiny szleństwa, by postawić kolejny krok. Wojownik korzysta z tej odrobiny szaleństwa, bowiem ani na wojnie, ani w miłości nie sposób wszystkiego przewidzeć”.

A teraz jeśli chcesz pomyśl: Czy na pewno wiesz już czego chcesz, o co grasz i o co naprawdę warto grać/walczyć? Czy na pewno znasz już jakie są najwyższe stawki i czy warto o nie grać/walczyć? Czy na pewno nie będziesz żałować swoich kompromisów? Czy na pewno wiesz czego naprawdę chcesz? Spokojnie, jeśli będziesz mieć szczere pragnienie i odwagę, napewno się dowiesz!”Imagine, is easy if you try…”.

LINKI

Tradycyjne KARATE Shorin Ryu z Okinawy

http://lalitamohan-himawanti.blogspot.com/2016/04/karate-tradycyjne-shorin-ryu.html

Podstawy treningu Karatedo

http://lalitamohan-himawanti.blogspot.com/2014/01/zasady-treningu-karate.html

Dojo (Dodźo) w sztukach walki wschodu

http://lalitamohan-himawanti.blogspot.com/2015/08/dojo-w-sztukach-walki-wschodu.html

Shobu-Aiki-Do – Sztuka Walki Aiki Budo

http://lalitamohan-himawanti.blogspot.com/2015/09/shobu-aikido-sztuka-walki-aiki-budo.html

Prana – Ki – Qi – Qigong/Chi kung – Energia w Sztukach Walki

http://lalitamohan-himawanti.blogspot.com/2014/02/qigong-czyli-chi-kung-prana-i-hatha-joga.html