Świątynia Wikingów z widokiem na Śnieżkę. Skąd się tu wzięła?

Co łączy Wikingów, Tadeusza Różewicza, Karkonosze i sosnę skandynawską? Okazuje się, że wszystkie te elementy to część wspólna niezwykłej budowli o nazwie Świątynia Wang, znajdującej się w polskich górach, a konkretnie w Karkonoszach. Połączmy te kropki.

Karpacz to jedno z najpiękniejszych karkonoskich miast. Odwiedzane jest przede wszystkim ze względu na malownicze położenie u stóp Karkonoszy i ich najwyższego szczytu – Śnieżki. Oferuje turystom niezliczone możliwości spędzenia wolnego czasu.

Kilkadziesiąt kilometrów szlaków turystycznych i ścieżek spacerowych dla turystyki pieszej, znakomite warunki do uprawiania narciarstwa zjazdowego i biegowego, tory saneczkowe zimowe i całoroczne, wspinaczka, quady i sporty ekstremalne. Po wysiłku na świeżym powietrzu każdy znajdzie coś dla duszy i dla ciała w tutejszych muzeach, na wystawach, basenach, w salonach SPA, kręgielniach, dyskotekach, restauracjach i licznych kawiarniach.

Miłośnicy architektury też nie będą zawiedzeni. Bezapelacyjnym numerem jeden nie tylko w regionie, ale w skali całej Europy jest świątynia Wang, unikatowy zabytek skandynawskiej architektury sakralnej z XII w. Skąd wziął się tutaj, w Polsce, ten uroczy  drewniany kościółek z sosny skandynawskiej, do którego budowy wykorzystano fragmenty łodzi Wikingów, a co warte podkreślenia – nie użyto ani jednego gwoździa!? I dlaczego nazywa się Wang?

Wang, czyli Kościół Górski Naszego Zbawiciela to ewangelicki kościół parafialny. Budowla została wzniesiona na wzór najlepszych przykładów skandynawskiego drewnianego budownictwa sakralnego i stanowi bezcenne dzieło dawnej sztuki nordyckiej z XII wieku.

W norweskiej miejscowości Vang nad jeziorem Vangsmjøsen stał kiedyś mały  drewniany kościół. Z czasem okazał się jednak za mały dla miejscowej ludności, a jego zły stan techniczny i wysokie koszty naprawy zdecydowały o jego sprzedaży. Dzięki staraniom zamieszkałego w Dreźnie norweskiego malarza prof. Jana Krystiana Dahla, ten cenny zabytek architektury Wikingów został zakupiony za 427 marek przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma IV. Po sporządzeniu dokumentacji przez królewskiego architekta, obiekt rozebrano na części i w 1841 r. przewieziono w skrzyniach statkiem do Szczecina, a następnie do Muzeum Królewskiego w Berlinie.

Początkowo miał stanąć na Wyspie Pawiej, ale plany zmieniono, i na prośbę hrabiny Fryderyki von Reden z Bukowca, wiosną 1842 roku, postanowiono przenieść kościółek w Karkonosze, aby mógł służyć ewangelikom, mieszkającym w tym regionie. Tak oto świątynia stanęła w Karpaczu w 1842 roku.

Fenomenem tej budowli jest fakt, że przy konstrukcji nie użyto ani jednego gwoździa. Wykorzystano też fragmenty łodzi Wikingów, a głównym budulcem była sosna norweska która, nasycona żywicą, wykazuje niezwykłą trwałość.

Na poszczególnych portalach budowli dostrzec można wiele wyrafinowanej symboliki, np.  uskrzydlone smoki, rozrywające poziomo położoną ósemkę symbolizujące odwieczną i nieskończoną walkę dobra ze złem. Na półkolumienkach, będących ozdobną ramą drzwi, zostały wyrzeźbione twarze Wikingów – wojowników o wysuniętych rozdwojonych językach, symbolizujących przekazywanie wiedzy i mądrości następnym pokoleniom. Na portalu północnym znajdziemy pismo runiczne. (Runy to znaki pisma zgłoskowego, używane w początkach naszej ery przez ludy Europy północnej i północno – zachodniej).

Przy świątyni znajduje się cmentarz, na którym spoczywa m.in. Tadeusz Różewicz.

Zabytek udostępniony jest zwiedzającym codziennie.

W dniach 15 kwietnia – 31 października od godz. 9.00 do 18.00.

W dniach 1 listopada – 14 kwietnia od godz. 9.00 do 17.00

W niedziele i święta o godz. 10.00 odprawiane są nabożeństwa. Zwiedzanie kościoła jest wtedy możliwe po godz. 11.30.

Więcej o historii i zabytkowym charakterze kościoła przeczytać można TU.

Źródło: wang.com.pl

Zdjęcia Tomasz Górecki (wang.com.pl), Agata Pałach (blog Nigdy za późno)

Opracowanie: Agata Pałach