Viktor Schauberger – Człowiek, który wyprzedził czasy

Viktor Schauberger (1885-1958) — austriacki naukowiec, autor najbardziej fundamentalnych odkryć XX wieku, dał ludzkości zupełnie nową, nieograniczoną energię.

Często genialne idee i wybitne wynalazki nie znajdują zrozumienia wśród współczesnych i dopiero po upływie dziesięcioleci stają się znane i docenione. Pozostaje albo żałować zmarnowanego czasu, albo nadrobić zaległości.

Odkrycia naukowe Wiktora Schaubergera wciąż pobudzają umysły zwolenników idei wolnej energii. I nic w tym dziwnego. Przecież niektóre unikalne projekty naukowca do dziś graniczą z naukową fantastyką. Jednak wiele z nich było realizowane, czego istnieją udokumentowane dowody i zeznania naocznych świadków. Dzisiaj nie ma już wątpliwości, że w latach 1930-40 w Niemczech prowadzono intensywne próby nad obiektami latającymi, w tym również tymi o formie dyskoidalnej, wykorzystywano je do tworzenia niekonwencjonalnych źródeł energii.

Dziś trudno jest stwierdzić z całą pewnością o sukcesie prac niemieckich inżynierów. Jednak według niektórych doniesień do końca II wojny światowej, udało im się wykonać w pełni funkcjonalny obiekt latający w formie dysku i nawet go wypróbować. Mowa jest o tak zwanym projekcie „Belontse”(Dzwon?), w którym z dużym prawdopodobieństwem brał bezpośrednio udział Wiktor Schauberger jako projektant instalacji napędowej.

Według zachowanych dokumentów urządzenie na bazie silnika Schaubergera posiadało niesamowitą charakterystykę techniczną. Wznosiło się na wysokość do 15km przy poziomej szybkości lotu 2200 km/h. Mogło zawisać w powietrzu i dokonywać zawrotnych manewrów. Do naszych czasów nie zachował się żaden egzemplarz, jak twierdzą naoczni świadkowie, maszynę zniszczono zaraz po zakończeniu prób.

Ale to nie jest najważniejsze, o wiele bardziej interesujące było podejście naukowca do możliwości otrzymania wolnej energii i jego niestandardowe wyprzedzające epokę myślenie.

Viktor Schauberger z nieskrywaną ironią odnosił się do osiągnięć tradycyjnej nauki. „Żałuję, że nie zwróciłem uwagi na to jak jabłko spadało w dół, i jak urosła jabłoń podnosząc je do góry”, – tak mówił Schauberger o odkryciu przez Newtona prawa grawitacji.

W tej wypowiedzi bardzo wyraźnie widać zrozumienie naukowca tego, że nasza cywilizacja nie rozwija się w dobrym kierunku a świat po prostu podąża do samounicestwienia z powodu możnych tego świata, polityków i naukowców. Schauberger ostrzegał, że podstawową przyczyną zgubnej drogi dla ludzkości stała się zła woda i zastosowanie głównego narzędzia do uwalniania energii eksplozji – destrukcyjnej dla naturalnego środowiska.

Schauberger wielokrotnie podkreślał wagę odkrytego przez siebie wirowego przepływu wody. Naukowiec wskazywał na fakt, że w przyrodzie w potoku w sposób naturalny zachodzi powstawanie wirów, powodując oczyszczanie jej struktury. Schauberger ustalił również, że woda osiąga najlepszą charakterystykę w temperaturze równej +4 °C. Przy wyższych temperaturach obniża się jej energetyka i traci znacznie na swojej jakości biologicznej. W wodzie zaczynają występować chorobotwórcze mikroorganizmy.

Wynalazca nie miał wyższego wykształcenia, nigdy nie otrzymał żadnego stopnia czy tytułu naukowego, a wszystkich swoich odkryć dokonał dzięki bardzo uważnemu studiowaniu procesów i ruchu żywej przyrody, czerpiąc z niej wiedzę. Viktor Schauberger odkrył nie tylko oczyszczanie wody w sposób naturalny, ale też możliwość wykorzystania jej jako nieograniczonego, absolutnie ekologicznego źródła energii. Naukowiec mówił o wodzie jak o żywej substancji. I właśnie studiowanie właściwości wody popchnęło Schaubergera do stworzenia urządzeń, których działanie jest oparte na implozji.

Genialność idei naukowca polegała na wykorzystaniu rozrzedzenia – obniżonego ciśnienia jako źródła energii. Nazwał tą technologię implozją w przeciwności do nadmiernego ciśnienia jako eksplozji, która jest do dziś podstawową siłą napędową różnych silników i systemów. W tym szczególnym przypadku, Schauberger pod pojęciem implozji miał na myśli samopodtrzymujący się ruch wirowy przepływu cieczy lub środowiska gazowego, mający uporządkowane i skoncentrowane oddziaływanie, towarzyszące obniżeniu temperatury substancji, w której się ono tworzy. Jeszcze jedną tajemnicą urządzeń Viktora Schaubergera jest wykorzystanie efektu Coandy. Zjawisko to jest wyraźnie widoczne w obszarze rozrzedzania, powstającego nad górną częścią skrzydła samolotu podczas przepływu strumieniom powietrza.

Jednym z najbardziej spektakularnych wynalazków opartego na procesie implozji to turbina odrzutowa (Strahlturbine). Jak wiadomo, konstrukcja systemów hydroenergetycznych prawie zawsze związana jest z wysokością określającą różnicę pomiędzy poziomem wody i turbiny, a także ilością wody przechodzącej przez łopatki turbiny.

Kolejna zmienna tego procesu – prędkość przepływu wody, która jest ważnym czynnikiem przy obliczeniach, nie jest całkiem uwzględniana. Rozpatrywana jest tylko jako prędkość, w wyniku wyzwolenia ciśnienia wody, ale nie jako osobny, niezależny od różnicy poziomów czynnik. Na dzień dzisiejszy przy budowie urządzeń hydroenergetycznych wyklucza się wykorzystanie energii dynamicznego potencjału swobodnie płynącej wody. Groble i tamy przerwały ten naturalny potencjał, zatrzymując wodny przepływ całkowicie go unieruchamiając.

Według badań Schaubergera w swobodnym przepływie wody jest potencjalnie o wiele więcej energii niż w tej otrzymywanej z wykorzystaniem ciśnienia spowodowanego różnicą wysokości. Nic dziwnego, że w młynach i młotach kowalskich wykorzystywano naturalny przepływ o wiele częściej, niż w ciśnieniu spowodowanym spadkiem poziomów.

W celu zwiększenia prędkości przepływu wody Schauberger zastosował specjalną konfigurację wewnętrznej części rury. Rura posiadała formę zwężającego się stożka ze śrubowymi żebrami w części wewnętrznej tak aby pozwalało to na zamianę zwykłego przepływu wody w strumień wirowy. W patencie Schaubergera istnieją dwa kluczowe innowacyjne odkrycia, dotyczące technologii hydroenergetycznych. Pierwsze – to sama konstrukcja rury, stanowiąca reaktywną lejkowatą dyszę, rozpylacz, przyśpieszającą ruch przepływu dzięki zmniejszeniu przestrzeni przechodzącej wody i stworzeniu strukturalnego wirowego przepływu wody. Jednocześnie wirowi wodnemu towarzyszy obniżenie temperatury i zwiększenie gęstości przepływu. Kolejną proponowaną innowacją Schaubergera jest konstrukcja turbiny, pozwalająca osiągać duże prędkości obrotu, nie stwarzające trudności związane z kawitacją charakterystyczną dla klasycznych turbin. Urządzenie posiadało formę stożka, wyposażonego w spiralne żeberka, zewnętrznie przypominające korkociąg.

Turbina znajdowała się w centrum reaktywnego strumienia wody nie niszcząc struktury a stając się jej częścią, w odróżnieniu od konstrukcji współczesnych turbin, które rozkładają wodny strumień na wiele krzyżujących się wirów i destrukcyjnych prądów, sprzyjających utracie dostępnej energii, korozji i niszczeniu materiału łopat turbin. Nie jest dobrze znane zastosowanie tego urządzenia w praktyce, ale jest całkiem jasne, że perspektywy ma ono imponujące. Nie ma wątpliwości, że wiele idei Wiktora Schaubergera nie wcielono w życie i pozostały jedynie na papierze. Jest całkowicie zrozumiałe, że niektóre projekty z różnych przyczyn nie powiodły się w trakcie ich realizacji i nie doprowadzono do ich zakończenia, lub napotkały bariery finansowe. Schauberger nie cierpiał na masochizm i jest jasne, że z takimi niepowodzeniami się nie afiszował, jak zresztą również nie starał się za wszelką cenę ich ukrywać. Tym nie mniej, wiarygodność istnienia i funkcjonalność niektórych z ich nie budzi wątpliwości. Z pewnością, najprostszym i udokumentowanym wynalazkiem była stworzona przez niego rura specjalnego profilu. W prostym wariancie to urządzenie jest rurą o spiralnej konfiguracji bez żadnych dodatków i mechanizmów.

Niemniej jednak wyniki prób świadczą o tym, że przy określonych prędkościach strumienia wody hydrodynamiczny opór rury staje się zerowy, a w niektórych przypadkach nawet ujemny. Oznacza to, że urządzenie nie tylko nie hamuje przepływu, a odwrotnie – przyspiesza go.

Zdecydowanie najbardziej istotnym warunkiem pochodzenia siły napędowej w rurze Schaubergera jest zastosowanie cykloidalnej przestrzennej spirali, dzięki której odbywa się formowanie podwójnego strumienia cieczy – wewnątrz-osiowego, postępującego z największą szybkością, i peryferyjnego, który przemieszcza się po torze cykloidalnym. Powstawanie wirów w zewnętrznym turbulencyjnym strumieniu występuje w roli ciał walcowatych, sprzyjających efektywnemu ruchowi spiralnemu centralnie wokół swojej osi przepływu. W ten sposób urządzenie stanowi model mini tornada, w którym funkcję ograniczających ścianek pełnią ściskane pod działaniem ciśnienia atmosferycznego wiązki, czyli miniaturowe przepływy wirowe.

Właśnie na dzieleniu strumieni polega tajemnica implozji Schaubergera, która w trakcie całego szeregu przejść, którym towarzyszą termoelektryczne zmiany, zamienia zwykłą wodę lub powietrze w potężne źródło energii.
Implozyjność procesów wirowych istnieje powszechnie w żywej przyrodzie. Poraz pierwszy zwrócił na to uwagę właśnie Viktor Schauberger. Badając prądy wirowe naukowiec odkrył, że przy określonej formie wiru, szybkości i temperaturze, ruch wirowy staje samonapędzający się i nie potrzebuje zewnętrznej energii, co więcej, sam może służyć jako źródło energii. Znamiennym przykładem ogromnej nie sterowanej energii są trąby powietrzne. Przy czym mają one elektryczną naturę, dolna część „tornada” naładowana jest ujemnie, a górna – dodatnio. W wyniku tego zjawiska odbywa się samodzielna koncentracja strumieni energetycznych ze stanu rozproszonego w lokalny – tzw. energo-inwersja. Tak więc „tornado” można nazwać realnie istniejącym naturalnym silnikiem-generatorem.

Schauberger zastosował tę zasadę przy stworzeniu obrotowo-wirowego silnika, przypuszczalnie używanego w tworzeniu przez niemieckich konstruktorów dyskoidalnych obiektów latających.

Główną częścią jego napędu był wirnik przypominający formą kompresor turbiny lotniczej, wyposażony w spiralne łopatki, tworzące podczas obrotu efekt mini-tornada. Przy tym sąsiednie wiry miały przeciwległy obrót. Wdzierając się z części wewnętrznej silnika strumienie wirowe przesuwały się do wewnętrznego stożka i do wylotu, gdzie formowany był centralny wir, który był główną siłą napędową całej konstrukcji. Mini-wiry powstawały poprzez wymianę ciepłego powietrza w procesie pompowania go od zewnątrz.

Powietrze w centralnej części głównego wiru znajdowało się w rejonie wymuszonego rozrzedzenia, do którego dochodziło pod wpływem sił odśrodkowych powodując obniżenie temperatury z jednoczesnym zwiększeniem objętości. Dzięki temu zwiększała się energia kinetyczna strumienia wzdłuż centralnej osi silnika. W tym samym czasie podładowany strumień z jeszcze większą siłą oddziaływał na koło wirnika zmuszając go do jeszcze szybszych obrotów co tworzyło jeszcze bardziej intensywny przepływ wirowy. Tak więc, w trakcie obrotu wirnika dochodziło do mini-wirów z jednoczesnym dostarczaniem świeżego powietrza, w wyniku czego proces stawał się samopodtrzymujący. Do uruchamiania silnika prawdopodobnie wykorzystywano mieszankę wody i spirytusu.

W zarysie Schauberger tak opisywał zasadę działania swojego silnika: „jeżeli wodę lub powietrze poddamy ruchowi cykloidalnemu pod wpływem wysokoobrotowych wibracji, wtedy doprowadzi to do utworzenia struktur, składających się z energii lub wysokiej jakości subtelnej materii, które lewitują z niesamowitą siłą, zdolne porwać ze sobą korpus silnika lub generatora. Jeżeli tę ideę zmodyfikujemy zgodnie prawami natury, to możemy uzyskać doskonały samolot lub uniwersalną łódź podwodną. A wszystko to może być wykonane przy użyciu minimalnej ilości materiałów produkcyjnych „.

Jaką napędową siłę rozumiał Schauberger przez „lewitację”, i czy funkcjonował taki napęd naturalnej wielkości to dość kontrowersyjna kwestia, jednak istnieją dowody na to, że prowadzono testy z masą 135 kg, dokonując nieautoryzowanego startu, w konsekwencji czego został przebity betonowy dach laboratorium, w którym przeprowadzano badania.

Po zakończeniu II wojny światowej opracowaniami Schaubergera przejawiało zainteresowanie wiele państw. Ale naukowiec, rozumiejąc do jakich celów mogą być wykorzystane jego odkrycia, utwierdził się w przekonaniu, że nie nadszedł jeszcze właściwy czas na ich udostępnienie, ponieważ wszystkie informacje byłyby natychmiast utajnione w celu uzyskania przewagi lub wykorzystania do nowej światowej konfrontacji, a ludzkości nie miałaby z tego żadnego pożytku. Schauberger wolał pozostać niezależnym badaczem i zdobywać swoje naukowe wyniki samodzielnie.

Ostatnim wynalazkiem naukowca był „domowy generator”, nad którym pracował w połowie lat pięćdziesiątych.

Historia „domowego generatora” Schaubergera nie jest prosta i jednoznaczna, jak zresztą i wielu innych jego wynalazków. Istnieją dowody, że pierwszy funkcjonujący egzemplarz urządzenia został skonfiskowany za długi przez służby podatkowe.

Później zostały zbudowane trzy lub cztery wersje „domowego generatora”, ale synowi Schaubergera – Walterowi nie udało się ani jednego uruchomić. Sądzi się, że Walter zrobił to celowo aby w ten sposób uwolnić się od natrętnej uwagi różnych „zainteresowanych” osobistości, pokazując im, że tajemnice ojca są mu nieznane. Tym nie mniej, Walter Schauberger aktywnie uczestniczył w tworzeniu prototypu „implozyjnej turbiny wodnej” Leopolda Scheriau, prototypem której był „domowy generator” Viktora Schaubergera.

Ogólna zasada działania „implozyjnej hydroturbiny” Leopolda Scheriau jest następująca: Przez zawór woda wpływa do zbiornika. Przy tym regulacja zaworu dostępu znajduje się w położeniu zamkniętym. Następnie otwiera się zawór ssący powietrza i turbina rozkręca się za pomocą dodatkowego silnika. Powietrze jest zasysane spiralnymi rurami i przechodząc przez górny zawór wtłacza się przez dyszę do pojemnika wypełnionego wodą. Pod działaniem powstającego w trakcie pracy nadmiaru ciśnienia, zamyka się zawór powietrzny a powoli zaczyna otwierać zawór doprowadzający wodę. Przy zamykaniu zaworu powietrznego w spiralnych rurach i rurze zasilającej górny zbiornik powstaje próżnia. Woda podąża do otworu wejściowego podstawy i podnosi się przez rurę zasilającą do górnego zbiornika. Z dystrybutora woda wchodzi do spiralnych rur i pod dużym ciśnieniem pędzi w dół do wtryskiwaczy. Wychodząc z dysz strumień wody, dostaje się na łopatki pierścienia wprawiając je w ruch. W ten sposób, powstała siła za pomocą wirnika zostaje przekształcona w energię mechaniczną. Schauberger niejednokrotnie zwracał uwaga na to, że w jego urządzeniach woda i inne substancje ulegają zmianom chemicznym. Co więcej, niektóre ze swoich przyrządów opracowywał tylko w celu zademonstrowania swoich przypuszczeń. Przy tym podkreślał, że w jego konstrukcjach zachodzą nie tylko chemiczne, ale i atomowe procesy.

Wyjaśnienie w kategoriach klasycznych przemiany zachodzącej w strukturze wody, która według naocznych świadków przebijała płyty betonowe i stalową blachę jest niemożliwa. Prawdopodobnie jest tu mowa o tych właściwościach substancji, które były znane tylko Schaubergerowi.

Viktor Schauberger i jego wynalazki pozostają zagadką do dziś. I dlatego, żeby w pełni zrozumieć mechanizmy pracy jego urządzeń, będzie trzeba wyłączyć zaszczepione nam pojęcia i zasady, zrozumieć prawa przyrody, co da nam podstawę do nowych pomysłów i zupełnie innego postrzegania otaczającej nas rzeczywistości.