Tadeusz Mroziński: SŁOWIAŃSKIE DRZEWO ŻYCIA

Istota Słowiańskiego Drzewa Życia, wynika ze znakomitej wiedzy astronomicznej jaka była powszechna w tej społeczności.

Według wiedzy Słowiańskiej prawdziwe Siły Przyrody, to emanacja promieniowania kosmicznego, oraz różnego rodzaju cząstki elementarne wytwarzane na skutek ruchów wszystkich Ciał Niebieskich, warunkujące życie na Ziemi. Owe cząstki elementarne w połączeniu z innymi promieniowaniami kosmicznymi stanowią istotę Świętego Ducha, będącego Wszystkim. Personifikacja Świętego Ducha jest rodzaju żeńskiego, występująca pod wieloma Imionami: Łada, Pogoda, Siwa, jak też skrócona forma od Siwa SWA, symbolem jej jest SWA-styka, lub SWA-rzyca, Wielki Kołowrót Życia.

„SWA” – „SWE” w słowiańskim znaczy „wszystko”, stąd litera o nazwie „szwa” przedstawiana jako „AA”, czasami jak AE, lub  EA.

Świst i Poświst, lub Lel i Polel w tańcu wirowym

Artystyczne wyobrażenie Śwista i Pośwista, czyli Lela i Polela, czyli ENERGI  i MATERI  połączonych SIŁĄ GRAWITACJI w ruchu wirowym tworzącym ŚWIĘTEGO DUCHA.

Promieniowanie kosmiczne wynika ze specyficznej budowy gwiazd i  jest w istocie podobne do promieniowania słonecznego. Natomiast cząstki elementarne są wytworem, czy też produktem grawitacyjno – energetyczno- materialnym, powstającym wskutek ruchów wykonywanych przez Ciała Niebieskie znajdujące się w swoistych układach ciążenia.

Chcąc poznać głębiej istotę tych zjawisk konieczna jest znajomość mechaniki nieba.

Dla jasności Świst – Lel,t o Bóg Ojciec, w tradycji Słowiańskiej również Perun, natomiast Poświst, czy Polel to Syn Boży (Jezus Chrystus), w tradycji Słowiańskiej to Niebiańska emanacja Jaryły. W innych kulturach to Chrysoar (stąd chrześcijaństwo), jak też Bellerofont Niebiański jeździec na białym koniu. Bellerofont tłumaczy się jako Posiadacz Tajemnego Królewskiego alfabetu, czyżby głagolicy.

Według tradycji Słowiańskiej głagolica to karakter (słowiańska nazwa systemu pisarskiego, czyli dzisiejszego alfabetu), służący do opisu Prawdziwych Sił Przyrody jakie płyną do Ziemi z kosmosu i za ich przyczyną przebiegają i zachodzą wszystkie procesy w przyrodzie ziemskiej.

Świat najwyższy według Tradycji Słowiańskiej składał sie z trzech przestrzeni, którym patronowała Trójca Przenajświętsza, Święty Duch – Matka – Mać – Łada itd., JEJ mieszkaniem jest CHWAŁA, Bóg Ojciec Świst- Lel- Perun itd., JEGO mieszkaniem jest PRAWIA, oraz Syn Boży Poświst – Polel, oraz Niebiańska emanacja Boga Jaryły, JEGO mieszkaniem jest SŁAWIA. Świat Najwyższy nie podlega grawitacji ziemskiej , która jest zbyt mała w porównaniu z siłami grawitacyjnymi w przestrzeni międzygwiezdnej.

Do świata Chwały udają się dusze ludzkie, które są w stanie pokonać grawitację Ziemi, Układu Słonecznego oraz grawitację przestrzeni międzygwiezdnej.

Dwa światy niższe to NAWIA I JAWJA, to światy położone w polu grawitacji kosmicznej, jak i w polu grawitacji ziemskiej.

JAWIA  jest światem fizycznym na Ziemi, w  którym żyjemy w czasie kiedy posiadamy ludzkie ciało, podobnie jak i inne organizmy żywe. Jest to świat ziemskiej emanacji Pośwista, czy Polela, jak też  Boga Jaryły (Syna Bożego).

NAWIA zaś, jest również mitycznym światem słowiańskim objętym  grawitacją ziemską i jest to miejsce gdzie wędrują dusze ludzkie nie posiadające dość zasług, aby udać się do świata Chwały. Nawia jest mieszkaniem (w zależności od regionu) Welesa, lub Nyji. Mogą być również inne nazwy.

Mnogość nazw bóstw słowiańskich jest celowym zabiegiem dla zatarcia prawdy rzeczywistej. Umieszczenie Bóstw w światach gwiezdnych eliminuje wszystkie krętactwa.  Bóstwa Słowiańskie to pojęcia myślowe wynikające z wiedzy, personifikacje wprowadzono aby ułatwić pojmowanie zjawisk, zaś ich wielość spowodowała wprowadzenie do wiedzy ogólnej pojęcia wielobóstwa jak i pogaństwa Słowian. W rzeczywistości wszystkie inne religie poza Chrześcijaństwem Obrządku Słowiańskiego są pogaństwem.

KARAKTERY SŁOWIAŃSKIE

Wiedza słowiańska była posunięta tak daleko, że każdemu ze światów poświęcono stosowny Karakter – specyficzny system pisarski, czego dziś skromną namiastką jest alfabet.

RUNICA

Nazwa runy, etymologicznie pochodzi od słowa „rana”, które to słowo oznacza wgłębienie w materiale. Obecnie zachowane w językach słowiańskich jako wgłębienie w ciele ludzkim, zwierzęcym,  i co potwierdza tą tezę, także w drzewie, czy drewnie.

Deseczki drewniane były jednym z podstawowych materiałów piśmienniczych, w nich to ryto – skrobano – rezano znaki runiczne. Możemy powiedzieć, że jest to najprostsza forma zapisu myśli ludzkiej i możemy karakter ten nazwać ideograficznym, lub piktograficznym.

Istota run, to ideograficzne przedstawienie ułożenia aparatu mowy człowieka w celu odpowiedniego wypowiadania poszczególnych głosek. Czytelnika odsyłam do literatury i filmów pana Winicjusza Kosakowskiego, który w bardzo przekonywujący sposób przedstawia to zagadnienie. Także strona internetowa  Pana Ireneusza Ćwirko o nazwie „Kryształowy Wszechświat” jest dużym polem wiedzy w zakresie run, oraz liternictwa etruskiego.

Karakter runiczny pierwotnie  służył do zapisu zdarzeń dnia codziennego, życia ludzi i ich środowiska, stosunków społecznych wszystkiego co dotyczy prozy życia. Nim to opisywano najniższy ze światów w hierarchii,  czyli Jawię, świat widzialny dla oka ludzkiego. Za ideograficzny obraz tego świata służy symbol Jawii, zaś patronem niebieskim jest gwiazdozbiór Rolnika, człowieka uprawiającego pole.

Gwiazdozbiór ten to obecnie 30 stopniowe pole, któremu patronuje gwiazdozbiór Barana. W tradycji Słowiańskiej nosił on również nazwę  Siewcy, jak i Piasta Oracza. Jest to ziemska emanacja Boga Jaryły . Ocena pracy rolnika  obrazuje prozaiczne przysłowie; „Od myszy do cesarza wszyscy żyją z gospodarza”.

Oracz z Psałterza Sztuttgardzkiego

Ilustracja zamieszczona w starym psałterzu niesie ze sobą wiele informacji, jak choćby to, że tekst może być zapisany bustrofedonem, jak też może informować , że treść psalmu dotyczy gwiazdozbioru Rolnika (Barana), jak i gwiazdozbioru Byka.

Płaskorzeźba gwiazdozbioru Piasta Oracza w jednym z prehistorycznych obserwatoriów astronomicznych Słowiańszczyzny, mieszczącego się nieopodal Bolechowa. Obserwatorium to datowane jest na 1700-2000 lat p.n.e.

Runy to podstawa alfabetu łacińskiego.