Bundesrepublik Deutschland czyli przekręt stulecia. O tym jak zamieniono całe państwo w firmę. Część II

CZĘŚĆ 2:
BRD PRZESTAJE ISTNIEĆ

17.09.1990 roku podczas tury „Negocjacji 4+2” odbywających się w Paryżu Minister Spraw Zagranicznych USA James Baker w obecności dalszych Ministrów Spraw Zagranicznych: Eduarda Szawardnadze, Markusa Meckela i Krzysztofa Skubiszewskiego poinformował Ministra Spraw Zagranicznych Niemiec (BRD), że dnia 18.07.1990 r. z Grundgesetz o godz. 0:00 zostanie wykreślony Artykuł 23. Ta „regulacja” została ujęta również w Traktacie Zjednoczeniowym, przy czym sam Grundgesetz został zmieniony w 6 innych miejscach i została całkowicie zmieniona jego Preambuła. Dlaczego?

17.07.1990 r. M. Meckel i H.-D. Genscher zadeklarowali, że przyjmują do wiadomości i akceptują warunek stawiany przez polską stronę: z GG (Art. 23) i z Preambuły mają zostać wykreślone fragmenty torujące możliwość wystąpienia jakichkolwiek roszczeń terytorialnych ze strony Niemiec po ich „zjednoczeniu”.

Sam tzw. Traktat Zjednoczeniowy został ratyfikowany wyłącznie przez stronę BRD – bez jakiegokolwiek udziału ze strony Sprzymierzonych (Aliantów), przy czym nie było też mowy o jakiejkolwiek wspólnej KONSTYTUCJI dla obu – połączonych – części Niemiec. W żaden sposób nie została więc przyznana Niemcom obiecana wcześniej przez Aliantów „suwerenność państwowa”. Nie rozwiązano przy tej okazji również kwestii nieprzynależności Berlina do „BRD”. Dokumenty na ten temat znaleźć można w oficjalnych w Archiwach.

I tak potwierdzenie braku niepodległości Niemiec odnaleźć można (m.in.) kolejno w traktatach/umowach:

Spoglądając przez pryzmat prawa międzynarodowego porozumienie dot. zjednoczenia Niemiec nie jest więc sensu stricto zjednoczeniem.
Powstaje za to kwestia prawna: czy Prawo Podstawowe (Grundgesetz) w ogóle obowiązuje? Zmieniona Preambuła określa co prawda że to prawo obowiązuje całość narodu niemieckiego ale nie wspomina ani słowem o terytorium (!) na jakim ma ono obowiązywać.

Dokładniejsze analizy prawne wykazują że przez złożenie podpisu przez Jamesa Bakera, Ministra Spraw Zagranicznych USA – negocjującego w imieniu  Aliantów – dnia 18.09.1990 r. BRD formalnie przestała… istnieć. Jak dotąd nie udaje się znaleźć żadnego prawnego kontrargumentu, iż jest inaczej – i niejeden niemiecki prawnik zjadł sobie zęby na tym, by to udowodnić.

Ponieważ Grundgesetz ani nie został ratyfikowany przez żadną ze stron, ani nie powołuje się na obszar terytorialny na którym miałby obowiązywać, należałoby raczej zaakceptować fakt iż „twór państwowy” pod nazwą BRD został zgrabnie i po cichu zlikwidowany przy okazji Traktatu Zjednoczeniowego – a to „coś” co nazywamy potocznie „Niemcami” jest obecnie ORGANIZACJĄ NIEPAŃSTWOWĄ (nichtstatliche organisation).

Z wyżej wymienionych powodów rządząca obecnie Niemcami klasa politycznanie posiada legitymacji do tego aby kimkolwiek rządzić i jest nielegalna. Brak nawet namiastki Konstytucji oznacza brak legalnych wyborów legalnychprzedstawicieli narodu niemieckiego. O braku legalnych urzędów, sądów i innych organów państwowych nawet nie wspomnę.

Czy na tle powyższych informacji widzisz powód dla którego Kanclerz Niemiec Angela Merkel z całą siłą swojej władzy i przekonywania stara się teraz za wszelką cenę „przepchnąć” wspólną Konstytucję EU która obowiązywałaby wszystkie państwa członkowskie?

Otóż dzieje się tak z trzech podstawowych powodów:

1. dzięki takiemu „pokerowemu zagraniu” przyszła generacja niemieckich polityków zostanie „z klucza” zalegitymizowana (czyli stanie się niejako „legalna”);

2. niewygodne pytania typu: jak długo jeszcze lud niemiecki musi być utrzymywany w niewiedzy i więziony w iluzji  udawanej „państwowości” staną się z dnia na dzień nieistotne i „nie na miejscu” ponieważ Niemcy – tak jak i inne kraje – wchłonięte zostaną przez korporacyjno-państwowe struktury EU;

3. powołanie Konstytucji EU zmiecie resztki państwowości ratyfikujących ją krajów i wykluczy jakiekolwiek inicjatywy wolnościowe czy niepodległościowe w każdym z członkowskich krajów EU (a więc również i w Polsce)…

Koniec części II

Piotr Martin Shogun